داشتم کیهان رو برحسب عادات مازوخیستی مرور میکردم که به مقاله ای از سوی تیم حسین شریعت مداری با عنوان «كفگير پيرزن به ته ديگ خورد (خبر ويژه)» برخورد کردم، منظور نویسنده را نفهمیدم و مجبور شدم مقاله را باز کنم و بخوانم.
از خواندن مقاله آزرده شدم، چقدر بوی فاشیسم دینی در این مقاله مشام را آزارمیداد. با لحنی بسیار توهین آمیز این مقاله فعالیت های حقوق بشر شیرین عبادی در سفر اخیر ایشان به خارج از کشور را به باد هجو گرفته بود، دفاعیات ایشان از مبارزات مسالمت آمیز جنبش سبز درایران را بسیار سخیف مورد توهین قرار داده بود و دفاع ایشان از حقوق سایر اقلیتهای دینی را که با لفظ اقلیت درجملات ایشان اشاره شده بود با داخل پرانتز قرار دادن نام بهاییت به قصد ایجاد ضد جاذبه در خوانندگان به چاپ رسانده بود. انگار که هیچ دین ومذهبی غیر از شیعه دوازده امامی که امام آخرش هنوز بعد 1400سال مفقود الاثراست حق زندگی ندارد. در آغاز قرن بیست ویکم هنوز به سان اعراب عامی صدر اسلام فکر کردن و نوشتن برای من اصلا قابل هضم نیست. اینان چه تفاوتی با طالبان دارند؟؟ من عقیده دارم که در تحجر و عقب ماندگی گوی سبقت از طالبان ربوده اند.
به اینجا که میرسم فکر میکنم که سالهای سال کار بی وقفه برای ریشه کن کردن اینگونه تفکرات متحجر وسخیف لازم است. آیا توان آن را داریم؟ آیا آماده ایم که برای رسیدن به مقصود و سلامت زندگی کودکانمان از تفریحات و وسوسه های زمینی زندگی شخصی بگذریم و به روشنگری بپردازیم آیا حاضریم از زمان خود برای آموختن و آموزش دادن استفاده کنیم؟
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر