امروز صبح زود تازه از پاریس برگشتم
به اتفاق چند تا از دوستام رفته بودیم پاریس، قیامتی برپا بود. شنبه ساعت سه با چند تا از بچه های تیم پاریس که از قبل منتظر ما بودند آشنا شدیم. قرار گذاشته بودیم که ساعت سه بعد از ظهر روز شنبه ببینیم شون و بهشون کمک کنیم. واسه همین هم زودتر از ساعت برگزاری قرار گذاشته بودیم. بچه ها خیلی زحمت کشیده بودند. تیم آلمان هم خیلی فعال بود از چند تا شهر شرکت کننده داشتیم که همه برای کمک رسیده بودند. آخن، برمن، فرانکفورت، دوسلدورف، و چند تا شهر دیگه در مجموع بیش از 190 شهر از سراسر جهان پارچه ها رو با امضا هایی که روش جمع کرده بودند. فرستاده بودند که آلمان با ارسال 25 پارچه از شهرهای مختلف بعد از آمریکا دومین کشور بود. ضمن اینکه اگه بخوایم به نسبت جمعیت ایرانیان آمریکا و آلمان حساب کنیم، آلمان بیشترین مشارکت رو داشت.
باید بودید و میدید از بچه های 11،12 ساله که اینجا به دنیا اومده بودن تا افراد مسن همگی با جان و دل کمک میکردند. ساعت 19:00 برنامه شروع شد. من جزء بچه هایی بودم که مسئولیت حرکت و نظم افراد حامل پارچه رو به عهده داشتم. کار توانفرسایی بود، ولی همه با عشق کار م
یکردند. مردم تشویق میکردند من یکی دو بار با اون فشار و استرسی که داشتم اختیارم رو از دست دادم و از شوق گریه کردم. دور پارچه که کامل شد دستور ایست دادند و مردم ایستادند. بیانیه خوانده شد و تعداد 400 بادکنک سبز و سفید و قرمز که باد کرده بودیم به هوا فرستاده شد همزمان سرود ای ایران ای مرز پرگهر طنین انداز شد. همه مردم همراهی میکردند.
بعد جمع کردن دوباره پارچه شروع شد. از نکته های جالب این بود که ما حتی از ایران هم امضا داشتیم. مردم روی یک تکه کاغذ سبز امضا و از اون یه اسکن تهیه کرده بودند و با ایمیل ارسالش کرده بودند. همه این امضا ها روی یک کاغذ بلند 70cmx 3m چاپ شده بود و به دیوار صلح و یا مور دو لاپه چسبانده شده بود.
این هم خیلی برای من جالب بود، وقتی ما روز یک شنبه تو پاریس داشتیم می چرخیدیم هر ایرانی که مارو میدید به ما خسته نباشید میگفت و علامت ویکتوری نشون میداد برای من بسیار جالب بود که خاطره اولین بازدیدم از پاریس به یه همچین مراسم باشکوهی گره میخورد.
به نظر من پیوندی که بین بچه های ایرانی سراسر جهان طی این چند وقت ایجاد شد ناگسستنیه.
به اتفاق چند تا از دوستام رفته بودیم پاریس، قیامتی برپا بود. شنبه ساعت سه با چند تا از بچه های تیم پاریس که از قبل منتظر ما بودند آشنا شدیم. قرار گذاشته بودیم که ساعت سه بعد از ظهر روز شنبه ببینیم شون و بهشون کمک کنیم. واسه همین هم زودتر از ساعت برگزاری قرار گذاشته بودیم. بچه ها خیلی زحمت کشیده بودند. تیم آلمان هم خیلی فعال بود از چند تا شهر شرکت کننده داشتیم که همه برای کمک رسیده بودند. آخن، برمن، فرانکفورت، دوسلدورف، و چند تا شهر دیگه در مجموع بیش از 190 شهر از سراسر جهان پارچه ها رو با امضا هایی که روش جمع کرده بودند. فرستاده بودند که آلمان با ارسال 25 پارچه از شهرهای مختلف بعد از آمریکا دومین کشور بود. ضمن اینکه اگه بخوایم به نسبت جمعیت ایرانیان آمریکا و آلمان حساب کنیم، آلمان بیشترین مشارکت رو داشت.
باید بودید و میدید از بچه های 11،12 ساله که اینجا به دنیا اومده بودن تا افراد مسن همگی با جان و دل کمک میکردند. ساعت 19:00 برنامه شروع شد. من جزء بچه هایی بودم که مسئولیت حرکت و نظم افراد حامل پارچه رو به عهده داشتم. کار توانفرسایی بود، ولی همه با عشق کار م
یکردند. مردم تشویق میکردند من یکی دو بار با اون فشار و استرسی که داشتم اختیارم رو از دست دادم و از شوق گریه کردم. دور پارچه که کامل شد دستور ایست دادند و مردم ایستادند. بیانیه خوانده شد و تعداد 400 بادکنک سبز و سفید و قرمز که باد کرده بودیم به هوا فرستاده شد همزمان سرود ای ایران ای مرز پرگهر طنین انداز شد. همه مردم همراهی میکردند.بعد جمع کردن دوباره پارچه شروع شد. از نکته های جالب این بود که ما حتی از ایران هم امضا داشتیم. مردم روی یک تکه کاغذ سبز امضا و از اون یه اسکن تهیه کرده بودند و با ایمیل ارسالش کرده بودند. همه این امضا ها روی یک کاغذ بلند 70cmx 3m چاپ شده بود و به دیوار صلح و یا مور دو لاپه چسبانده شده بود.
این هم خیلی برای من جالب بود، وقتی ما روز یک شنبه تو پاریس داشتیم می چرخیدیم هر ایرانی که مارو میدید به ما خسته نباشید میگفت و علامت ویکتوری نشون میداد برای من بسیار جالب بود که خاطره اولین بازدیدم از پاریس به یه همچین مراسم باشکوهی گره میخورد.
به نظر من پیوندی که بین بچه های ایرانی سراسر جهان طی این چند وقت ایجاد شد ناگسستنیه.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر