هر کی که با تو بد شد براش یه پاپوش نباف ،
که روش یه کاسه آشه، روغن برّه باشه ،
وجب وجب جنازه تو کوچه فرش ما شه،
نیمهٔ شب سه تا زن تو کوچه راه میفتن,
روی جنازه‌های غریبه‌ها می‌‌خزن ،
چادرایه سیاشون، قرمزی لباشون,
آره، آدمو میترسونه رقصایه سایه هاشون،
خبر میارن برات، قربونین پیش پات ،
رو تخت تو میخوابن,
لابد خون میخورن از لبات،
کی گفته دنیا روی، دستهای تو میگرده ،
هر کی تنش سیاهه واست باشه یه برده،
با مهره های خسته لنگ و کج و شلخته ،
آخر بازی روشه، تاس سیاه تخته،
عقب میمونی از ما ،
شکل ما نیستی اصلا ،
بد میاری خیلی بد می‌‌بازی مطمئنا،
عمو زنجیر باف زنجیرارو بافتی،
لقمه‌های حرام و تو سفرت اندختی ،
از ما که بد ندیدی ،
خط و نشون کشیدی،
مگه نگفتی دیشب، تو خواب خدا رو دیدی،
میگن خدا تو خواب نازه،
یه روزی بی اجازه میدم یه بنای خوب واسم خدا بسازه،
یه لات بی سر و پا با قد و چشم سیاه ،
یه کسی که بتونه کارتو خوب بسازه،
عمو زنجیر بر، یه روزی از پشت در ،
گورشو گم می‌کنه یواشکی بیخبر،
دور می‌شه از نگامون، شاد می‌شه باز دلامون ،
میرسه اون روزی که سایه می‌شه برامون،
عمو زنجیر باف عنکبوت بی انصاف، هرکی که با تو بد شد براش یه پاپوش نباف.....
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر