داشتم فیلم ارواح گوُیا ساخته میلوش فرمن کارگردان پر آوازه سینما را نگاه میکردم؛ فیلم که با نگاهی تاریخی به ثبت حوادث دوران فلاکت بار تفتیش عقاید در اسپانیا ی آنزمان، به آثار گوُیا، نقاش نام آشنای اسپانیایی نگاه میکند و اصولا با نمایش تابلوهای این نقاش سعی در این دارد که تاریخ را از دل تابلوهای گویا بیرون بکشد و بیان کند به خوبی با نشان دادن اراذل در بطن دین و کلیسای کاتولیک آنزمان به زیبایی به مقصود خود، که ورق زدن تاریخ سالهای سیاه انکیزاسیون اروپاست، رسیده. صحنه های سیاهی که به قصد نمایش سیاهی دین در دل سیاهچالها به نمایش در می آمد مرا به کهریزک و تمام زندانهای مخفی جمهوری اسلامی برد درست زمانی که خامنه ای در نمازجمعه با برائت از معترضین در لاک خود قدیس بینی خود فرو رفت و عملا شایستگی خود را با اتصال خود به علی و فرزندان وی به قول خود به اثبات رسانید و برآن صحه گذاشت! او که همچنان در تب بدست آوردن کاریزمای خمینی میسوزد نمیتواند بپذیرد که خمینی هم اگر زنده بود حریف عصیان نسل سوم بعد از انقلاب پنجاه و هفت نمیشد! و اما ترسم از این است که دوباره در این کشور خونریزی شود و اینبار مردم به بهانه ستاندن داد خود از حاکمین دست خود به خون بیگناهانی دیگرهم آلوده کنند همان اشتباه بزرگی که پیشینیان کردند.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر